Çizme’de büyük bir düş kırıklığı dışında öfke de var. Bu öfke teknik direktör Ventura ve futbolcular dışında her iki maçın hakemine. Yani ilk maçı yöneten Cüneyt Çakır ve ikinci maçta düdük çalan İspanyol Mateu Lahoz’a.
Teknik direktör Gian Piero Ventura takımın başına geçtiğinden bu yana İtalya fazla başarılı olamadı. Üstelik taraftarlarca da pek benimsenmedi. Yetersiz bulundu. Aday oyuncu seçiminde duygusal davrandığı öne sürüldü.
İtalya 60 yıla yakın hep Dünya Kupası finallerinde yer almış.1982 ve 2006’da Dünya Şampiyonu olarak sihirli geceleri İtalyanlara tattırmış dev bir takımdı.
Şimdi ise ülkede kıyamet yaşanıyor. Medya, İsveç'e yenilip elenmeyi İtalyan futbolunun en kara günü olarak gösterdi. Çalıştırıcı Ventura yeteneksiz, futbolcular ruhsuz ilan edildi. Her kafadan bir ses çıkıyor. Ama gerçek olan İtalya’nın Dünya Kupası finallerinde yer almayacağı. Doğru, İtalya tipik savunmasıyla, mücadelesiyle renk katardı bu tür turnuvalara. Çünkü hep vardılar.
Maç sonunda santrada toplanıp ağladılar mavi formalı oyuncular. Yedek kulübesinde yüksek tansiyon yaşandı. Kaptan 38'lik Buffon “Benden bu kadar” diyerek milli takım kariyerini noktaladığını açıkladı. Statta ortam tam bir cenaze törenini andırıyordu. Zaten tribünlerden cenaze marşı yükseliyordu.
Bitiş düdüğünün çalınmasıyla antrenör – toto tahminleri başladı. Carlo Ancelotti favori. Şu an bir takım çalıştırmıyor. Bayern Münih’ten taze kovuldu. Juventus’un çalıştırıcısı Massimiliano Allegri, Chelsea’nın hocası Antonio Conte ve Galatasaray’ın eski teknik direktörü Roberto Mancini'den biri Ventura’nın yerini alacak.
Bakıyorum rakipler sevineceklerine üzülüyorlar İtalya’nın elenmesine. “Renk katıyordu” “Kupa finallerine aboneydi”, “Savunma futbolu göze hoş geliyor ve heyecan yaratıyordu”, “Klas futbolcuları vardı” gibilerinden yorumlar yapıyorlar.
İtalya’da kıyamet koptu. Zaman durdu. Yas tutuldu. O zaman akla şu soru geliyor. “İtalya’sız bir Dünya Kupası finalleri oynanır mı hiç!”